Youngtown en Reston

Youngtown, Arizona

Youngtown
Het succes van Levittown zorgde al snel voor navolgers zoals Levittown in de staat Pennsylvania en suburbs van andere ontwikkelaars, niet allemaal even succesvol echter. Behalve kopieën van Levittown ontstonden ook de eerste woondomeinen voor een specifiekere doelgroep dan de gezinnen die in Levittown werden bediend. Zo was er in 1954 het initiatief Youngtown. In de westelijke woestijn nabij Phoenix Arizona werd het eerste seniorendorp van de Verenigde Staten gerealiseerd. Met het doel om de hardwerkende arbeiders een prettige oude dag te bezorgen in een wijk die speciaal voor hen werd gerealiseerd. Ontwikkelaar Ben Schleifer stelde een minimumleeftijd van 55 in voor de bewoners, met name om rust en gemeenschapszin een plek te kunnen geven. Als seniorendorp heeft Youngtown het uiteindelijk niet gered. In 1988 werd de leeftijdsgrens afgeschaft enerzijds na conflicten met een door de mazen van het net binnengekomen jongere bewoner, maar anderzijds ook omdat het de concurrentie met de veel grotere buren Sun City en Sun City West uiteindelijk niet aankon.


Reston
Architect Robert Simon was al medio jaren vijftig gefascineerd door het waarom en hoe samenlevingsvormen in elkaar staken. Gefascineerd door de sociale interacties, de economie, de bestuurlijke context en organisatorische, de identiteit en de achterliggende motivaties. Toen hij de kans kreeg zijn dromen ook daadwerkelijk in een stad te realiseren, lag er de basis voor wat nu Reston, Virginia is. Het doel: een stad maken die meer is dan een plek om te wonen. De stad als manier van leven.

Reston introduceerde het clusteren van woningen en woongebouwen rond openbare ruimten als parken, pleinen en water. Een stad waar recreatie voorrang heeft en niet is weggestopt. Een stad bovendien die aandacht heeft voor ontwerp, goed openbaar vervoer en de natuurwaarden van de omgeving hoog in het vaandel heeft.

Simon had voor Reston een zevental doelen en uitgangspunten opgesteld. Allereerst moest Reston zoveel mogelijk gericht zijn op het benutten van de vrije tijd. Om die reden zou de nieuwe stad een grote hoeveelheid recreatieve en culturele voorzieningen krijgen, naast ruimte voor privacy. Ten tweede zou de stad een wooncarrière mogelijk moeten maken. Verschillende woningtypen zouden hiertoe de mogelijkheden moeten bieden. Op de derde plaats zou de waardigheid van elke bewoner uitgangspunt moeten zijn voor elke grootschalige ontwikkeling. Wonen en werken binnen Reston was zijn vierde uitgangspunt. Het vijfde ging uit van realisatie van de voorzieningen op een vroeg tijdstip in de ontwikkeling. Op de zesde plek stond de harmonie tussen gebouw en natuur, en tenslotte, het financiële succes.

Met het realiseren van zijn dromen vlotte het overigens niet echt. Pas tegen het eind van de jaren zestig, toen de Gulf Oil Company het project had overgenomen kwam er schot in. Niet al Simon’s dromen zijn dan ook gerealiseerd, met name die waar het ging om clustering bleek dat de doelgroepen toch niet voldoende aan te spreken.