 |
| Union Square, San Francisco, California |
Eén van de vragen die tijdens die bezoeken regelmatig komt bovendrijven is of de Nederlander en de Amerikaan wel zo veel van elkaar verschillen. Natuurlijk, we zijn in Nederland tobberiger en zeurderiger, maar op de camping in Nederland is hetzelfde vakantiegevoel als hier in de VS in de vele woondomeinen te ervaren. Wij mogen van de calvinist in ons alleen niet permanent op vakantie zijn. Niettemin, voor de Nederlander die iets meer beleving in zijn woonomgeving wel ziet zitten zijn er in de woondomeinen in de Verenigde Staten mooie voorbeelden te zien, ondersteund door de ontwikkelingen in de beleveniseconomie. In de VS maakt het enthousiasme van de mensen meer en andere dingen mogelijk. Je mag daar ook meer opvallen. Mensen rukken zich in feite los van hun bestaande patroon en plaatsen zichzelf, zonder enige dwang in een wereld waar men gelukkig is.
Wat ook opvalt in de VS is dat het heel vanzelfsprekend is dat je betaalt voor dienstverlening. De serveerster in het restaurant, de buschauffeur die je naar je huurauto brengt, de jongens van de valet parking, iedereen verwacht minimaal één dollar fooi voor een dienst waarvoor je ook al de prijs betaalt die daarvoor staat. Wij zijn dan eerder wat mopperig of vinden dat de overheid iets weer eens niet goed heeft geregeld. De VS leeft van die diensteneconomie, die ook nog eens voorziet in een hogere deelname in het arbeidsproces. Bovendien doen ze dat in de diensteneconomie heel aardig en vriendelijk. Als je al lomp gedrag tegenkomt is dat vaak in ambtelijke en bureaucratische sfeer, waar de diensteneconomie niet aan de orde is. Ik zie die diensteneconomie in Nederland niet zover doorgevoerd worden als in de VS. Niettemin veronderstel ik dat vanuit de marketing wel steeds meer aanknopingspunten zullen vinden bij technieken en methodieken die in de VS gemeengoed zijn.
Een derde vraag die ik me bij het bezoek aan diverse woondomeinen ook vaak stel, is of het model woondomein eigenlijk niet veel meer een Europees dan een Amerikaans model is. Uiteindelijk leggen de bewoners van de verschillende woondomeinen zichzelf en hun buren veel meer regels op dan in de niet-woondomeinen standaard zijn. Soms lijken de woondomeinen wel een klein stukje communisme in een sterk kapitalistisch overtuigd land. Vanuit deze positionering, met bewoners die over het algemeen veel verbondenheid met elkaar laten zien, past een woondomein eigenlijk heel goed bij Nederland, en verrast het dat het fenomeen in ons land nog relatief onbekend is.
Tot slot is ook het verantwoordelijkheidsbesef bij de Amerikaan een ander dan dat bij de Nederlanders. Waar wij nogal eens verwijzen naar de overheid als probleemeigenaar voor om het even wat, zal de Amerikaan veel eerder geneigd zijn zichzelf in het middelpunt te plaatsen. Dat begint al op school en in de crèches, waar een goed presterend Amerikaans kind gelauwerd wordt en gewaardeerd, terwijl een Nederlandse bolleboos door de leerkrachten met rust wordt gelaten om aandacht te kunnen geven aan anderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten